گواردیولا؛ تنهایی یک دونده استقامت

خیلی از ما انتظار داشتیم مقصد بعدی گواردیولا یک باشگاه متمول باشد. جایی مثل چلسی یا سیتی که با به خدمت گرفتن "پپ" و چند فوق ستاره جدید، یک تیم شکست ناپذیر دیگر تشکیل دهد اما...

به جز چند مدیر بایرن که از چند ماه قبل در جریان مذاکرات باشگاه باواریایی با پپ گواردیولا بودند، مطمئنا همه آنهایی که شنیدند سرمربی سابق بارسا فصل آینده به آلیانس آره نا خواهد رفت، بهت زده شدند. نه اینکه بایرن باشگاه کوچکی باشد اما کمتر کسی فکر می کرد مقصد مربی اسطوره ای آبی و اناری ها بوندس لیگا باشد؛ لیگی که علی رغم همه پیشرفت هایی که داشته، هنوز هم در سطح به مراتب پایین تری از لیگ برتر و لالیگاست. خیلی ها این انتخاب را حاصل ترس گواردیولا دانستند؛ اینکه موفقیت های او در بارسا بیش از اینکه متعلق به خود او باشد، نتیجه طبیعی پروژه بلند مدت باشگاه کاتالانی است و حالا که قرار است او در جایی دیگر به کارش ادامه بدهد، نگران است که نداشته هایش خیلی زود رو شود. در اینکه این نگاه تا چه اندازه صحیح است، تنها زمان می تواند پاسخ بدهد اما برای مربی ای که در اوج دوران حرفه ای، ترجیح می دهد یک سال استراحت کند و دور از هیاهوی فوتبال، به "غار تنهایی" اش پناه ببرد، شاید اولویت های دیگری در زندگی وجود داشته باشد.

خیلی از ما انتظار داشتیم مقصد بعدی گواردیولا یک باشگاه متمول باشد. جایی مثل چلسی یا منچسترسیتی که با به خدمت گرفتن "پپ" و چند فوق ستاره جدید، یک تیم شکست ناپذیر دیگر تشکیل دهد؛ بعد هم جام پشت و جام، رکورد پشت رکورد تا همه ما (نه فقط طرفداران آن تیم) از دیدن آنها لذت ببریم. ولی گواردیولا لیگی را انتخاب کرد که قهرمانی بایرن در آن معمولی ترین اتفاق ممکن است. انتخابی که بار دیگر ثابت کرد او یک آنتی مورینیوی تمام عیار است. که هر چقدر "آقای خاص" به دنبال تصویری "ایده آل گرانه" از خود است، پپ تصویری انسانی تر و دست یافتنی تر را در ذهن دارد. شاید به این خاطر که می داند قرار گرفتن در مسیر تبدیل شدن به بهترین، بزرگترین، پر افتخارترین و ....، نه تنها رستگاری ای در پیش ندارد، که می تواند روزهای خوب پشت سر را هم خراب کند. حسی که می تواند به یک خودویرانگری ختم شود اما او ترجیح داد وارد این بازی نشود.

 ***

خیلی از ما زندگی مان را  به خاطر رسیدن به "ایده آل های غیرممکن" هدر می دهیم؛ ایده آل هایی مثل عشق جاودانی، شادی ابدی، خوشبختی تمام نشدنی، حقیقت محض....مفاهیمی که حداقل در این دنیا دست نیافتنی به نظر می رسند و تلاش برای رسیدن به آنها، تنها به یک وسواس ابدی تبدیل می شود. به خاطر همین است که همه جا پر از کتاب های رازهای موفقیت و خوشبختی شده؛ که از این راه برویم و قورباغه مان قورت بدهیم و پنیرمان را جابه جا کنیم تا بتوانیم قله ای را فتح یا معبدی را تسخیر کنیم.برای کسانی که دوست داریم هم چنین چیزهایی می خواهیم؛ که بی عیب و دست نیافتنی و بهترین باشند و دائما برای شان خیال های دور و دراز داریم.

اما گواردیولا در این یک سال نشان داد که به شادی های زمینی تری فکر می کند؛ دیدن بازی تنیس در کنار خانواده، کتاب خواندن در آرامش خانه و خریدن کردن بدون اینکه مجبور باشی موبایل کسی را توقیف کنی و با پلیس درگیر شوی. او نه می خواهد بهترین مربی همه دوران باشد، نه به رکوردهایی که مورینیو و فرگوسن و ونگر و ... به جا گذاشته اند فکر می کند.

***

داشتن فلسفه شخصی و بی توجهی به کلیشه ها چیزهایی است که مربیان بزرگ برای موفقیت به آن نیاز دارند. اگر فرگوسن به ریشخندهای لیورپولی ها به خاطر ادعاهایش توجه می کرد یا اگر مورینیو درگیر لقب "مترجم" می شد، هیچ گاه نمی توانستند به جایی که حالا هستند، برسند. گواردیولا هم با انتخاب بایرن نشان داد حتی اگر لازم باشد، روی خط پایان خواهد ایستاد. او اگر دوست نداشته باشد، وارد مسابقه ای که بقیه برایش ترتیب داده اند، نخواهد شد.